Elise klopte aan bij Yulius voor behandeling en begeleiding, omdat ze volledig vastgelopen was. Ze deelt haar persoonlijke verhaal over haar ervaring met ADD, burn-out en depressie. Ook vertelt ze hoe ze dankzij een gouden netwerk van familie en vrienden in combinatie met de juiste zorg en medicatie de balans in haar leven heeft teruggevonden.  Ze benadrukt het belang van openheid over psychische problemen en het doorbreken van het stigma. “Open zijn over mijn problemen is mijn redding geweest.” 

“Als kind heb ik iets meegemaakt, wat zo zwaar op mijn schouders drukte, dat ik er niet over wilde praten. In plaats daarvan zocht ik mijn toevlucht in zoveel mogelijk doen en presteren, zodat ik niet aan mijn gevoel toekwam. Op school, later tijdens mijn studie en toen ik eenmaal aan het werk was. Maar dit houd je niet voor altijd vol.”

Gaan, gaan, gaan
“Een halfjaar voor mijn afstuderen stopte ik met de pabo, omdat de opleiding niet echt bij mij paste. Ter overbrugging van de start van mijn nieuwe opleiding facilitair management, werkte ik een halfjaar fulltime als floormanager bij een fastfoodketen. Tijdens mijn studie werd het mijn bijbaan. En na mijn afstuderen ging ik bij dezelfde fastfoodketen als trainingsmanager aan het werk.”

“Toen het trainingsprogramma eenmaal stond, kreeg ik een promotie en werd ik als leidinggevende verantwoordelijk voor een aantal filialen. Het werk was leuk maar de functie was te zwaar voor me. Tijdens de eerste lockdown kwam ik zwaar overspannen thuis te zitten. Van de ene op de andere dag kon ik mijn bed niet meer uit komen en alleen maar huilen. Negen maanden lang was ik, ondanks verschillende pogingen om terug te komen, niet in staat om te werken. Ik vond een nieuwe baan en werd als facilitair manager de leidinggevende van 200 medewerkers schoonmaak. Helaas viel ik na een halfjaar opnieuw uit en kon ik helemaal niets meer”.

Volledig vastgelopen
“De burn-out heeft me totaal verrast. De trigger was een tragische gebeurtenis in het leven van een collega, waardoor ik niet meer om mijn eigen, weggestopte emoties heen kon. Telkens als ik probeerde om onverstoorbaar op dezelfde manier zoals altijd door te gaan met mijn leven, had ik een pittige terugval. Ik voelde me depressief en wilde uit het leven stappen, terwijl ik van nature heel vrolijk en optimistisch ben. Ik was echt mezelf niet meer.”

Hulp, zorg, behandeling en begeleiding
“Nadat ik in het bijzijn van een goede vriendin zei dat ik niet meer wilde leven, schakelde ze direct de huisarts in. Dat heeft me gered. De huisarts verwees me direct naar de crisisdienst van Yulius. Daar kon ik snel terecht bij de psychiater voor onderzoek en behandeling. De diagnose ADD (Attention Deficit Disorder, letterlijk: aandachtstekortstoornis) kwam aan het licht naast de zware burn-out en depressie die ik al had. Ik kreeg medicatie voor mijn ADD en daarnaast antidepressiva”.

“Mijn verdere behandeling bestond uit Intensive Home Treatment (IHT), waarbij ik thuis intensief werd begeleid door een ggz-verpleegkundige. Omdat ik niet zelfstandig kon wonen, ging ik een tijdje wonen bij mijn ouders, daarna bij mijn broer en vervolgens bij mijn zus. Iedere dag kwam de ggz-verpleegkundige van Yulius bij me langs om me te helpen mijn dag te structureren.”

“Na twaalf weken IHT en dankzij alle steun en hulp van familie en vrienden, was ik er heel veel beter aan toe. Ik kon zelfs weer zelfstandig thuis gaan wonen. Maar omdat ik dat toch spannend vond, trok een goede en zeer gestructureerde vriendin die woonruimte nodig had voor een halfjaar bij mij in. Ik kon dankzij haar hulp goed voor mezelf blijven zorgen. Ondertussen bleef ik onder behandeling van een psychiater en psycholoog.”

Terug bij af
“Tijdens de coronapandemie onderbrak ik mijn behandeling vanwege ziekte, net als mijn psycholoog later om dezelfde reden deed. Ik hoorde maar niets en wachtte geduldig af en belde niet voor een nieuwe afspraak. Na een lange tijd zonder behandeling kreeg ik onverwacht een e-mail dat mijn behandeling bij Yulius was afgerond. Dit vond ik vreemd, maar omdat ik dacht dat het goed met me ging, liet ik mijn behandeling rusten.

Later ging ik weer naar de huisarts omdat na twee maanden mijn depressie in alle hevigheid terug was en mijn antidepressiva niet meer werkten zoals het moest. Ondanks inspanningen van de praktijkondersteuner kon ik niet meteen de hulp krijgen die ik nodig had vanwege lange wachttijden bij Yulius en andere zorgaanbieders. De praktijkondersteuner benadrukte daarom bij Yulius dat ik nog niet klaar was om losgelaten te worden. En dat ik mezelf wegcijferde in plaats van deze behoefte aan te geven, wat een onderdeel was van mijn problematiek. Dat gesprek heeft ervoor gezorgd dat ik in de versnelde behandellijn bij Yulius weer de zorg kreeg die ik nodig had. Ondanks mijn aanvankelijke terughoudendheid, ben ik nu dankbaar voor die tweede kans en de snelle hulp.”

Stijgende lijn
“Vanaf het begin waren de gesprekken bij Yulius opnieuw heel prettig. Naast de hulp van mijn netwerk, begeleidde de ggz-verpleegkundige mij weer thuis om mijn dagen opnieuw goed in te delen. Te zorgen dat ik at, mezelf verzorgde en gemotiveerd raakte om uit bed te komen en iets te ondernemen. Eerst kwam ze twee keer per week langs, later één keer per week en op dit moment nog maar om de week. Toen ik na een lange zoektocht ook de juiste combinatie van antidepressiva en ADD-medicatie kreeg, knapte ik snel op.”

Een nieuwe balans
“Nog steeds word ik begeleid door Yulius en De Hoop vanuit het ADHD-centrum. Omdat er nog wel momenten zijn waarop ik denk: jeetje hoe kom ik deze dag door. Dat gevoel is wel altijd extreem. Er is nog weinig middenmoot. Ik ben er nog niet achter of dit hoort bij mijn ADD of dat het de nasleep is van de depressie of burn-out. Hoewel ik niet meer depressief ben, slik ik naast mijn ADD-medicatie nog steeds antidepressiva. De negatieve maar ook de positieve emoties worden door de medicatie wat afgevlakt. Maar toch is het verstandig, omdat het me zoveel rust geeft en ik ervan kan genieten dat mijn leven eindelijk stabieler is nu het weer goed met me gaat.”

 “Ik herken nu ook de belangrijke signalen waar ik op moet letten. Zo zijn over- en onderprikkeling heel gevaarlijk voor mij. Dat heeft vooral met mijn ADD te maken. Overprikkeling betekent dat ik veel te veel doe en als gevolg daarvan uitgeput raak en tot niets meer in staat ben. Onderprikkeling betekent dat ik te weinig doe en als gevolg te weinig dopamine aanmaak, waardoor ik me minder gelukkig voel. De lijn tussen over- en onderprikkeling is bij mij heel dun, weet ik nu. Ik moet alert blijven.”

“Ik heb doorgaans genoeg energie om weer sociaal actief te zijn met familie en vrienden. Op dit moment ben ik in gesprek met werkcoaches voor een baan in de kinderopvang. Dat is werk waarvan ik zeker weet dat het me energie zal geven in plaats van alleen maar kosten. Weer aan het werk gaan vind ik natuurlijk best spannend, maar ik ben er klaar voor en wil graag dat het slaagt.”

Stigma moet eraf
“Je hoort wel eens van een stigma op psychische kwetsbaarheid. In mijn persoonlijke kring heb ik er niets van gemerkt, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen. Je kan niet zoals bij een gebroken arm zeggen dat je over zes weken weer helemaal beter bent. Sterker nog, als ik mezelf niet dwing om alert te blijven op belangrijke signalen, blijft de kans op een terugval aanwezig. Over stigma gesproken, ik merk dat ik in het werkveld zelf terughoudend ben geweest om te vertellen over wat ik de afgelopen jaren heb meegemaakt. Terwijl mensen die er wel open over zijn op sociale media daar doorgaans fantastische, begripvolle reacties op krijgen. Houden wij met elkaar misschien het stigma op psychische kwetsbaarheid in stand door te stellen dat er een stigma is?”

SocialRun: een bijzondere ervaring
“Hoe dan ook, ik wil met mijn verhaal bijdragen aan meer openheid. En daarom heb ik met Yulius meegedaan aan de SocialRun, een estafetteloop van 555 kilometer. Ik kwam er terecht via de hardloopgroep voor cliënten. In juni van dit jaar deed ik mee aan mijn eerste training, genietend van het prachtige weer en de buitenlucht. Mijn conditie verbeterde wekelijks snel. Het gaf me een opmerkelijke energieboost en daarom ben ik blijven trainen. Met de drie Yuliusteams afgelopen september meedoen aan de SocialRun was een grote, spannende stap voor mij. Maar ik ben zo blij dat ik heb meegedaan.”

“Hoewel ik een cliënt ben en de meeste fietsers en lopers bij Yulius werken, voelde ik me snel opgenomen in de groep. En dat is een groot compliment voor de medewerkers van Yulius. De vier etappes hebben we in 52 uur afgelegd. Het was een fantastische ervaring, ondanks mijn knieblessure die in de laatste etappes opspeelde. Gelukkig kon ik verder met de fiets. Het teamgevoel was vanzelfsprekend en de verbondenheid met elkaar indrukwekkend. Ik heb de smaak helemaal te pakken en ben er weer bij volgend jaar!”